Un libro traducido e outro non

O libro traducido é Aprendiz de cabaleiro. Os dragóns non saben nadar de Vivian French e David Melling traducido por Antonio Tobar para Tambre. A presentación editorial conta: "Sam soña con se converter nun nobre cabaleiro, pero non sabe como conseguilo. Unha viaxe dos pais obrígao a convivir no Castelo Mothscale con Prune, a súa prosmeira curmá, co seu excéntrico tío Archibald e máis coas estrañas criaturas das que se ocupa a tía Eglantine. Cando o dragón Godfrey queda atrapado nun pozo, Sam e Prune descobren algo incrible que podería axudar a que o mozo faga realidade o seu soño". Trátase das normas para converterse nun verdadeiro cabaleiro, agora todo vai ser máis doado, ademais a prima vai entrando en razón e pode ser a fiel compañeira que precisa para as aventuras.

O libro presenta os paratextos aos que nos teñen acostumados, nos que o deseño coas tipografías (e demais) ten un valor semellante ao resto. Unha presentación que busca o imaxe do best seller para estas idades, unha historia que corre por bo camiño, unhas ilustracións en branco e negro que complementan todo o anterior... 

Por outra banda, aparece Pegadas na tinta, unha novela situada no antigo Exipto. Da presentación editorial: "Hermontis é unha cidade tranquila, lonxe da trasfega cosmopolita de Monfis e do esplendor crecente de Tebas. Nun lugar así non acontecen grandes tramas. Por iso, o intento de asasinato do gobernador foi tan inesperado. Como ían imaxinar Harsa e Takara  que a investigación dun pequeno incendio os levaría a esclarecer un caso tan importante?" Porque diso se trata, dunha investigación para descubrir o que se agacha detrás deses feitos, porque non todo é o que parece... Un xove policía e unha moza escriba resolverán o caso. 

Un atentado ao gobernador, un roubo e queima de papiros... unha trama que hai que desentrañar porque as traizóns deben pagarse. Unha novela para lectorado a partir dos doce anos, escrita por Clara Vila - Amado e publicada por oqueleo.

Un libro que acadou o Premio Agustín Fernández Paz para a Igualdade: A cidade do átomo

 

A cidade do átomo de Iria Misa está publicada por Xerais na colección Merlín.

A explosión dun reactor na pranta nuclear de Chernóbil convertiu a cidade de Prípiat nun espazo fantasmal.  A cidade está en ruínas e só habitada por rapazada que se empeña en mantela en funcionamiento, mentras agardan que os pais volvan. Pretenden darlle continuidad ao que recibiron, ao que sucedía antes do accidente: as rutinas coa cultura soviética e o seu imaxinario, iconos e mitos. 

Nunha especie de Señor das Moscas vemos unha sociedade gobernada pola infancia. Un neno (Máscara) e unha nena (Lena), por diferentes razóns,  mantéñense a certa distanciase, sin integrarse de todo no grupo. Ela leva as marcas da radioactividade na pel (a ninguén lle gusta verllas) e segue sin entender que foi da súa mellor amiga, unha rapaza da súa idade. 

Un misterio percorre a ciudad. Un enigma que nos vai lembrar películas de referencia ou obras literarias que sempre temos presentes. O misterio, o realismo máxico camíñana en silencio.

Os versos de Ana María Fernández: Incesante vagalume

Os versos de Ana María Fernández: Incesante vagalume. publicado por Galaxia en Costa Oeste. O primeiro que hai que sinalar é a ledicia de ver que nas coleccións xuvenís comeza  a entrar a poesía.

Pequenos textos en prosa que dan entrada ao poema. Soños e un repaso pola vida nuns versos non tan claros e evidentes como acostuman ser os desta autora. Imos recoller un par destes textos para que sirvan de aperitivo, aínda que a temática non se preste, pero que resultan moi representativos de como funciona esta parella de prosa e verso.

(En cursiva) "Hai un acordo consensuado na multitude que enche o tanatorio. / O alto, o baixo, o parente e a descoñecida./ Todo ser humano fala de quen marchou. E parece coñecelo a fondo. / Pero eu miro por detrás das portas, nos arredores das casas e das bocas, / por se descubrise un sinal do máis alá, unha resposta esclarecedora / aboiando sobre as nosas mentes desorientadas."

(Agora o poema)

Non morreo el só. / Decapitados caen os andamios da súa sombra, / as letras do seu nome, / o eco dos seus berros. / Os que aínda vivimos, / imaxinamos carunchosos / os alicerces da súa vida, / as casas que habitou, / as prazas que paseou, / as axendas que mantivo incompletas. / Cantos libros lería? /A cantas xuntanzas, cursos, másters, asistiría? / Por cantas causas xustas loitaría? / Ao mesmo tempo, / esvaecen, desfiguradas pola derradeira fogueira, / as siluetas dos que amou. / Ben mirado, / os rastros das persoas coas que se cruzou no ascensor / son agora perfumes anónimos que matizan as ruínas incompletas. / Derrúmbanse os muros e as rúas dos seus pasos, / e comezan a vagar polo infinito grandes barcos de lembranzas, / que transitan con el, / ocultos, por decreto, / á insignificante percepción humana."

A nena lectora, un novo libro da colección "A pequena memoria"

A nena lectora de Manuel Rivas é o segundo libro da colección "A pequena memoria" que comezou con A lavandeira de San Simón. Garda coa primeira o formato de libro grande con pastas duras e ilustracións abondosas, tamén un texto informativo ao final onde se relaciona o relato coa Historia dos tempos nos que está situada e as imaxes de fotografías daquel tempo nas gardas. 

Recuperar a memoria é necesario, por iso, despois da historia anterior relacionada co campo de concentración na illa de San Simón nos tempos de guerra e posguerra, acaía este ano (no que celebramos o centenario da morte de Emilia Pardo Bazán) recalar na Coruña que se reflicte no seu libro A tribuna. Son os tempos retratados, unha familia de pai trapeiro e nai misteira, cun irmá maior que lles le e ha de fuxir, despois de protestar contra a guerra de Marrocos. Cando el se vai a nena acude á escola de Antorcha Galaica disfrazada de neno para aprender a ler, porque nas lecturas están os soños, as vidas que vivimos fóra da nosa, está tamén o valor da cultura e da aprendizaxe ou por facer posible un mundo mellor. No medio dos trapos o pai trae tesouros para a casa, restos que alguén tirou ao lixo e que eles aproveitan como eses espellos deformes ou unha medio autómata coa maquinaria á vista. E... esa nena que lle le á nai na enfermidade e, posteriormente, ás mulleres da fábrica, mentres traballan, é unha luz que as fai soñar e tamén unha esperanza porque é muller e le, porque é pobre e sabe.

As ilustracións son de Susana Suniaga, quen ganou o concurso de carteis do Salón do Libro o ano dedicado ao humor.

Para tempo de Nadal, algún libro con esta temática e algún álbum

Xa doutros tempos pero falanndo de Papá Noel e de como se esqueceu de pedirlle o que máis quería: Tento e mailo Nadal de Ricardo Alcántara e Gusti. En Tambre.
 As caras da miña choiva de Kristine Sabaite. O libro dunha ilustradora que nos introduce no tipo de chuvias. Un libro orixinal que hai que xiralo, que se le nun sentido non convencional. A avoa di que a chuvia ten moitas caras que só as persoas quer quedan quietas poden ver, e van aparecendo os nomes: bauxa, cebra, arroiada, mera, trebón, xistra... En Galaxia

En Tambre, O desexo do coello de Ramona Bâdescu e Delphine Durand. O coello ten un desexo que non chega a ver claramente, mentres tanto aparece o esquío que ten o desexo de merendar con el e parolar, o oso formigueiro que trae pasteis e ten o desexo de comelos compartindo con eles... de pronto, o coello descubre cal é o seu desexo, méteos no coche e emprende o camiño cara ese anceio.

A receita do queixo lunar de Paloma de Toro, con ilustracións de Nuria Díaz e publicado por Galaxia. Porque Petroski, a queixeira, vivía na lúa soíña, pero un día aparece unha astronauta terráquea que se asusta cando a descobre. Ela dende a lúa e a outra dende a Terra, chegan a  atoparse a través da lente de sendos telecopios e descobren  que non hai que asustarse da outra, que poden ser amigas... Un libro no que igual atopamos moito texto para o que conta...

Un novo libro de Ramón Caride

As músicas viaxeiras de Ramón Caride con ilustracións de Dani Padrón, publicado na colección Merlín de Xerais. Dise na presentación editorial que "En tempos remotos, as princesas vivían fechadas en torres mentres agardaban a chegada de príncipes con sangue azul. As pandeireteiras, pola contra, tiñan que buscar a vida polos camiños... Con todo, nin moitas das mulleres se resignaban ao seu destino nin todas as princesas se conformaban con non poder ver o mundo cos seus propios ollos. Aínda que daquela había homes ruíns nas encrucilladas e nas tabernas, ou en pazos; tamén había mozas que loitaban para poderen ser elas en liberdade. Esta é unha historia que fala de princesas rebeldes e de músicas ventureiras, que nos lembra que non todos os contos son exactamente como nolos contaban." Si, a historia sitúase nun mundo afastado no que os convencionalismos mandan, as princesas e os príncipes han casar con quen decidan seus pais pero hai algúns rebeldes que fuxen para non facelo, incluso un deles vaise vestir de muller e andar entre elas. Buscan a liberdade das músicas ambulantes, das que van de lugar en lugar cantando para sobrevivir e facer máis agradable a vida dos demais. O mellor de todo é cando se atopa o príncipe que racha roles e estereotipos (un príncipe trans) coa princesa coa que estaba prometido, ambos fuxidos dos palacios, pero nin se lles pasa pola cabeza volver e obedecer aos pais, así de aditiva é a liberdade.  Contado ao modo dos vellos contos, dándolle a volta e introducindo novos valores. A historia de cada unha delas (María Farrapeira, Frida do Norte, o príncipe e a princesa que fuxiron escapando do/a outro/a) remítenos, de novo, ás promesas que deben cumprirse para non recibir castigo, contar os segredos para non perder o amor aínda que iso che leve á peor das pobrezas, os contos dos avós, as probas ás que son sometidos os irmáns para saber quen gana o "tesouro" ou aos malos tratos e a violencia de xénero xogando as cartas do destino e do demo. Unha versión de Baba Azul na que as mulleres se salvan a si mesmas, sen preocuparse de facelo con aqueles que queren que as mulleres os obedezan. 

Unha e outra vez, as mozas demostran o seu valor e intelixencia, porque grazas a iso poden vivir libremente, naqueles tempos nos que poucas o conseguían e... agora mesmo.

Sobre un diplodoco

Icía e o diplococo caguiñas de Antonio Yáñez vainos falar das dificultades dun animal temeroso, sobre todo cando carga a cantidade de quilos deste e un tamaño descomunal.

Que pode pasar cando acolles un dinosaurio? Porque está calro que non o podes adoptar, pero acollelo ata os seis meses en que se debe facer autónomo... é outro cantar. Moi difícil de levar a convicencia, pero moi divertida tamén. Menos mal que está o grupo de amigas (as Demo) que colaboran; menos mal que os pais son comprensivos e que os veciños tampouco teñen mal. 

As ilustracións de Teresa Novoa acompañan moi ben a historia ata o puto de continuarse a si mesmas cando se ve esa necesidade para poder recoller no encadre todo o que non debemos perder.