Libros de gran formato: Camiñando camiñando e A estrambótica volta ao mundo en oitenta días

Libro do Camiño: Camiñando camiñando

Camiñando camiñando de Xosé Luna con ilustracións de Olaya Naveira, publicado por Bolanda. 

Gran formato nun xogo de deseño e ilustración, con poemas ao redor do camiño, esa estrada da vida á que Luna se refiere Camiñando camiñando... a estrada da vida imos andando á que acompañan pequenos anacos poéticos doutros autores como Nicolás Guillén, Lorca, Machado, Rosalía, Castelao... e remata cuns haukus do camiño. 

A estrambótica volta ao mundo en oitenta días de Pinto e Chinto, publicado por Bululú.

A historia de Verne contada co humor desta parella que é quen de atopar o lado cómico de calquera situación, de aí que avisen aos posibles lectores e lectoras: "(...) os autores recomendámosche que leves posto traxe de mergullador cando chegues ao episodio do océano. E que se agora estás cun chapeu na cabeza, cando chegues á páxina dos tornados o suxeites ara que non che voe. E que te abrigues ben cando chegues ao parágrafo onde aparece a montaña. E que poñas un traxe ignífugo cando chegues ás liñas onde se flaa dunha gran fogueira. E que leas este libro á sombra cando chegues ás partes do relato nas que loce o sol. E que abras o paraugas e te calces botas de augacando cheguesa esa pasaxe na que chove".

Preparados/as entramos nunha historia que é a mesma e distinta á vez.

De corpos e mulleres

Un par de libros que tratan de mulleres e os seus corpos.

Un deles de María Reimóndez, Bárbaras! Unha achega desenfadada á menstruación para adolescentes divers*s ( e non só) publicado por Xerais

O outro,  Hshoume. Corpo e sexualidade en Marrocos, de Zainab Fasiki. Está traducido por Melissa Gómez Morales e Sergio Gómez Blanco e publicado polo selo Sushi de Rinoceronte. Preséntase así: "No meu país, en Marrocos, é hshouma discutir sobre certos temas, principalmente sobre a sexualidade e o corpo, e aínda máis querer vivilos. Estas prohibicións, afirmadas polo islam e reforzadas polas leis, xeraron moitos males na miña sociedade, como a frustración e a violencia. Por desgraza, e aínda hoxe, moitos marroquís seguen convencidos de que a prohibición permite manter a paz social… Mais, onde está esta paz? Para comprender o que vivimos, propóñovos que observemos xuntos o reinado de hshouma, na súa dimensión educativa, relixiosa e política. Para romper estes tabús, dou fe aquí da miña vida como moza marroquí. Unha obra na que se xoga coa ilusración e o texto, co deseño e a arte, porque a creadora é enxeñeira do Estado, pero tamén creadora de bandas deseñadas, artista contemporánea, creadora do colectivo Women Power e, con este proxecto, tenta rachar os tabús ao redor do corpo nú e das muleres no seu país polo que foi premiada  nas Xornadas Internacionais de defensa dos dereitos humanos por Amnistía Internacional en 2018.

"Xa non son malo", di o lobo.

Xa non son malo de Paula Merlán e Blanca Millán, publicada por Antela editorial. Un libro sobre os cambios, sobre eses seres que de pequenos son malos pero logo cambian. O lobo, de novo, enganaba ás avoíñas e papaba as Carapuchiñas, quitéballe o doce de chocolate á Lobiña no patio da escola... por iso ela agora non se fía, e por moito que fai o lobo (levándolle tartas e flores, cantándolle e mostrándolle ata onde está namorado) ela non lle fai caso... ata un día, no que Lobo Feroz salva aos pequenos esquíos poñendo a súa vida en perigo, daquela todo cambia e xa poderán vivir xuntos nas Fragas Floridas e, na compañía do Ourizo Rufo, coidar a natureza (vixiando que non haxa incendios, limpando os bosques, reciclando o lixo) e cociñando saborosos pratos con ingredientes moi saudables (patacas novas, repolo de Betanzos e máis cebolas). Así que rematamos como comezamos, cantando!

Un par de álbumes: "Veña avoa!" e "Quen é quen?"

Veña avoa! de Gilles Baum e Amandine Piv, traducido por Iolanda Mato e publicado por Cumio. Un conto que vai de porquiños. A pequena, cando vai a casa da avoa demora polo camiño, ten que descalzarse ao entrar para non manchar, comer todo e durmir no cuarto onde está o retrato do avó. Un día, a avoa lévao coa bici ao parque e el vai feliz, pero ela colle a chave do doce e quítalle as rodiñas de atrás. Daquela as cousas xa non son iguais, cae unha e outra vez, pero a avoa "ten unha vontade de ferro (creo que podía ir á guerra)" di a porquiña, pero a base de insistir aprende e a avoa emociónase. Esa noite, a pequena érguese colle a chave do doce, colócalle as rodiña á bici do avó; pola mañá prepáralle un estupendo almozo á avoa e dille: "Sei que o estás desexando. Veña avoa! pronto iremos xuntas na bici ata o mar". 

Quen é quen? de Vera Galinde, publicado por Bululú. Da presentaicón editorial: "Quen é quen? busca no noso interior e activa os resortes da nosa imaxinación. Por medio das máscaras, ofrécenos a posibilidade de vernos tal e como soñamos, só para chegar á conclusión de que non as necesitamos para ser quen queiramos ser." Porque hai máscaras de cada unha das civilizacións, máscaras para as cerimonias e o teatro, para os ritos mortuorios e o entroido, as más caras que garanten a diversión dos mércores ás doce da mañá, pero certamente, cando chega a unha e se quitan as máscaras continúa o divertimento porque poderán seguir sendo quen queiran ser, mesmo sen máscaras...  

Paco corazón de porquiño e os monstros diminutos (como derrotar a virus e bacterias)

Paco corazón de porquiño e os monstros diminutos (como derrotar a virus e bacterias) de Simone Fraga, está publicado por Picarona con radución de Raquel Mosquera.

Os monstros queren asustar aos nenos do pobo, pero Sir Corazón de Porquiño enfróntaos co alento fedorento, o sobaco spersuado e o tufo a pés. Unha mañá, esperta mal, resfriado, tusindo e esbirrando; daquela acode unha fada diminuta (Burbulliñas) que, coa súa maxia, ensínalle os monstro que o enfeitizaron e contra os que non valen nada os superpoderes. Eran xermes, virus e bacteriuas que viven na suciedade, son diminutos e hai que atacalos con xabón. A fada aproveita para lembtarlle que, ademais de bañarse, hai que comer froitas e verduras. E que pasa cando regresan os monstros grandes? pois que Porquiño ten outra arma poderosa: as cóxegas. Ao final, a fada explica que son os microbios e de como o tamaño non importa para ser superheroes, superfadas ou super perigosos.

O meu corpo de Ivanke y Mey, publicado por Cumio e traducido por Iolanda Mato. Preséntase así

"Este é un libro moi visual, xa dende a súa propia tapa orientado aos mais pequenos (a partir de 2/3 anos) no que dun xeito moi sinxelo e divertido aprenderán todas as partes do seu corpo. Recomendado para comezar a traballar unha autoestima saudable e para que aprendan a quererse tal e como son. Refórzase a través da súa lectura o sentido da autoestima, como se configuran os seus corpos, descubrindo que cada un é único. A importancia de ensinar aos nenos para ser conscientes do seu corpo áchase en que, a través dese descubrimento, comezan a quererse e a ser coidadosos co seu espazo persoal." Vai presentando as diferentes partes do corpo e dicindo a súa función (por exemplo: barrigola para xogar ao hula hula) para acabar presentándoo enteiro e afirmando que non é igual a ningún outro. As últimas páxinas ábrense para mostrar que ada vez e máis grande e garda máis historias

Docampo en estado puro

Contos de obxectos de Xabier P. DoCampo, con fotografías de DNL e publicado por Xerais constitúe unha xoia, un tesouro que así se nos mostra dende a imaxe da cuberta: un cofre do que sae luz.

Da presentación editorial: "Oito relatos até agora inéditos que DoCampo gustaba de contar amosando no momento preciso algún obxecto central no desenvolvemento da trama. Obxectos que Daniel Puente Bello recreou nas coidadas fotografías que ilustran o libro. Realidade e ficción, escritura e oralidade, tradición e actualidade conviven neste fato de contos que dialogan coa escrita dos grandes clásicos galegos da narrativa curta, como Rafael Dieste, Ánxel Fole ou Álvaro Cunqueiro. Un libro para celebrar a vontade de narrador oral de Xabier P. DoCampo."

Certamente, os relatos teñen moito que ver coa narración oral, pero tamén coa escrita deste mago das letras. Un deles, O Habanero fora publicado hai anos por parte do que entón era a a Fundación Caixa Galicia, Colección Nova 33 ao lado dun relato de Ana Romaní (Marmelada de amoras) con ilustracións de Sergio Casas. 

O prólogo de Fina Casalderrey "Retorno do viaxeiro" é un verdadeiro pórtico de entrada a esa arte de contar, "o acto de amor máis sublime que un ser humano pode realizar" en palabras de Docampo, amor inmenso como o que mostra Fina cando lle abre a porta das emocións. Os obxectos son testemuñas, son grans de realidade que o narrador garda na man (caixiña das alfaias) mentres conta. Cada relato comeza coas palabras exactas, continúa polo río de augas limpas de forma case matemática de tan natural, creando expectativas e misterio, agardando o momento final con esa luz que deslumbra e aclara o camiño xa percorrido. Ninguén contaba como el eses sucedidos nos que entraba, que relacionaba coa súa vida e nos introducían noutro mundo, naquel que se abre cando petan na porta pola noite. Cultivar sobre a tradición, construír sobre o oficio de contar, abrir a esportas ao manancial de palabras que nos alimenta... hoxe, aínda botamos máis de menos a Docampo, porque sempre estabamos... estamos agardando polas súas historias, as que foron e as que precisaban ser contadas. Os misterios e enigmas que nos envolven, esas escaleiras que non conducen a ningunha parte, os desaparecidos nun recodo do camiño, os ritos de paso, as historias da emigración que sempre tiveron segredos ou aquelas outras nas que demos e maldicións nos sorprenden polas costas.

Unha colección de libros de pastas duras con fiestras

Unha colección de libros de pastas duras con fiestras de  Petra Martíková, traducido por María Reimóndez

O formigueiro, O arrecife de coral, A colmea, Baixo terra, Na ribeira...