Foise Xohana Torres pola banda do solpor cando o outono petaba ás portas da paisaxe.
A súa ida fíxonos pensar, unha vez máis, no que achegara ao noso tempo, á lingua e ao país dos galegos e as galegas, ao universo das mulleres... especialmente cando escribira aquel poema no que nos trae a Penélope disposta a abandonar o tear e saír ao mar:
“Existe a maxia e pode ser de todos.
¿A que tanto novelo e tanta historia?
Eu tamén navegar."
Desde aquí, non podemos deixar de lembrar os seus libros de literatura infantil e xuvenil. Libros que son imprescindibles cando se escriben e publican. Libros que achegan o mar a esa literatura.
Polo mar van as sardiñas, primeiro libro galego que forma parte de Editores asociados e, polo tanto, vai ser traducido ás outras linguas do Estado. Formar parte dese proxecto cos outras linguas, para que as historias chegaran aos pequenos e pequenas, e facelo desde a nosa creación. Ademais, se revisamos a nosa LIX (literatura infantil e xuvenil) veremos que o mar non abunda, e Xoana Torres, introdúcenos nel neses dous libros. Corría o ano 1967...
Así comeza:
"Pequeno Antón vive no val, terra adentro. Pequeno Antón sube moitas veces aos outeiros e dexerga, ao lonxe, o gran mar azul e o ronsel dos barcos.
-Meu pai, ¿como é de ricaz o mar? ¿O mesmo que o noso val se o val fose de auga...?"
O outro, Pericles e a balea, fala dun churreiro que despois de alegrar os días festivos da rapazada acaba marchando ao mar, acompañado pola amiga Tálata (da que di "É unha balea como a lúa chea") e o can Argos.
Así remata:
"(...) Tempo despois, o contramestre dun barco de bandeira panameña regaloulle a Xerome un loro das Antillas. O animal, entre outras ladaíñas berraba:
Quentiños, douradiños,
a la malalé, os churros
que van fervendo.
Era o mensaxeiro de Pericles. Anunciáballes aos nenos que seguía vivo e vendendo churros nas illado Caribe."
Ningún comentario:
Publicar un comentario