Ás veces, chegan a nós uns libros que semella que van sós. Lense de corrido e seguramente ao seu autor tamén lle saíron así: nun arranque de insiración e bo facer. O home que mercou un libro de Paco Martín pertence a este grupo. Nel, volve o autor a esa retranca doce na que critica e dá ás.
O que tal lle pode pasar a un mozo, unha mañá na que entra nunha libraría tratando de que non o vexo o seu entrenador físico; por sentirse culpable e non querer que o outro vexa que non adelgazou aínda, acabará coa compra dun libro de poesía. A libreira é boa, amable e disposta a axudarlle. Sae co libro na man e a partir dese momento a vida vai cambiando, porque os libros teñen esa maxia, incluso antes de lelos. Unha sociedade provinciana, onde moitos se coñecen e aínda que non sexa así se comunican de maneira natural, as suposicións que van aparecendo cando o ven co libro e todo o que ese libro vai a provoca. A maxia desátase na cafetería cando alguén recita a Pimentel e o libro pasa de man en man facilitando a lectura en voz alta de varios poemas. Hai unha moza que toca na rúa para ensaiar que se sentirá atraída por ese mozo que leva un libro de poesía na man... Todo funciiona como un reloxo cando levar un poemario e os demais llo ven. A que agardan os lectores e as lectoras para saír á rua con ese libro ou con este. Porque este constitúe unha marabillosa maneria de fomentar a lectura mentres se che debuxa o sorriso e pensas que Lamote volveu a camiñar as rúas de Lugo para animar á poboación a mercar libros.
Cheo dun humor case lírico e convidando a ler, a seguir lendo!
Ningún comentario:
Publicar un comentario