Un libro que continúa unha historia anterior e... igual ten que seguir

 

Todos fomos, un libro que continúa unha historia anterior, Todos somos, e... igual ten que seguir noutra seguinte.

Marcos Calveiro situounos ante a desaparición dunha adolescente, a repercusión no barrio, o corpo de policía (especialmente a inspectora a cargo do caso) e unha xornalista disposta a facer o que sexa por chegar o maís arriba posible. Seis anos máis tarde todo segue igual, é dicir, cumpríonse as profecías, a xornalista está no máis alto, a inspectora carga culpas por non dar atopado á rapaza, a comisaría cun "bocazas" que lle pasa as noticias a esta xornalista do morbo en tempo real, as persoas que rodeaban a rapaza levadas a estremos (o pai chega a deputado dun partido de dereitas no que lle permiten todo tipo de barbaridades para desprestixio da democracia), un amigo que cortou a súa vida naquel momento, a nai situada nunha ola de depresión...

A aparición da moza abre todas as espitas para que podamos ver o retrato robot daquela situación, pero a historia non se pecha, déixanos agardando a entender, a saber que pasou realmente, de aí que pensemos nunha terceira entrega aínda que non debería tardar. 

A sabiduría de Calveiro: "A Lina o hospital parecéralle unha gran residencia dse anciáns; realmente todo o país o era: cada vez que volvera dende Madrid nestes últimos anos sentira que, devagar, todoseles, coma grandes mamuts, camiñaban inexarablemente cara á extición. Resultaba estarrecedor e ninguén parecía mover un só dedo para evitalo. Unha desfeita." (...) Era ela e á vez non era. Aquela nena que coñecera estaba dentro do corpo daquela mmuller, pero case non era quen de recoñecela" "A expectación era máxima, incluso abriría o programa coa presenza do alcalde da cidade, un político populista que ela detestaba, pero que se convertera en todo un persoeiro polas sáys declaracións surrealistas, bailes desacompasados e decoracións de Nadal."

A novela negra dando a imaxe conxelada da sociedade, mostrando o horror dunha situación que semella non ter remedio, uns poucos (ou unha a secas) tentando soster a credibilidade das institucións democrátivas... como a vida mesma.

Marcos Calveiro, analizando a sociedade.