Varios libros infantil en formatos varios

 A caca cuca de Irene Gasalla, ilustrado por Bea Gregores e publicado por Galaxia. Preséntase así: "Poderias contar…cantas cacas de can pisaches? Eu son a CACA CUCA, e a min de seguro que me esquivaches!" Trátase de denunciar aos "porcos e porcas" que non recollen as cacas dos cans; neste caso, fala en primeira persoa unha destas cacas, avergoñada de que o seu dono a deixe tirada no chan, onde calquera pode pisala, onde calquera pode mancharse, onde calquera cousa pode provocar que se estenda e así emporcallar as rúas ou a natureza. Un libro necesario como aquel de ¡Un can no piso! ¿E que? ou Quen recolle as cacas do can? O noso mundo vaise enchendo de merda de can e eles non son responsables, por iso, está ben que a rapazada lle vaia poñendo nome a quen ten ese tipo de condutas. 

As ilustracións de Bea Gregores, máis planas e simples que de costume pretender achegarse aos máis pequenos e pequenas da casa, seguindo o seu estilo propio.

 

A nena de Mario Caneiro con ilustracións de Eva Rieiro, publicada por Medulia. Así a presenta a editorial: "Álbum ilustrado que conta a historia dunha nena a quen, por primeira vez na súa vida, lle regalan unha boneca. A vida na casa da aldea, o fume da cociña, os xogos ó aire libre, son elementos que están presentes neste conto que achega ás nenas e ós nenos ó valor das cousas inmateriais, por riba mesmo dos agasallos." Unhas ilustracións moi especiais, combinadas con fotos para retratar un tempo no que non había xoguetes; daquela, cando o pai lle trae unha boneca de cartón e ela coas présas, por obedecer a chamada da casa ao anoitecer, esquécea fóra, e a boneca desfaise baixo a choiva que cae pola noite. Todo o gozo un pozo... As lembranzas do episodio e, sobre todo, duns días nos que todo era escaso.

 

Bos días, avoa de R.J. Penalta Blanco e Blanca Millán. Preséntase así: "De mañá, moi cedo, espértanos a nosa avoa. Ela vístenos, lévanos á parada do bus, fai o xantar, xoga e apréndenos moitas cousas. Ten moitísimos anos, aínda que non sempre tivo tantos. Quérenos moito, e nós tamén a ela. Queres coñecela?" Pois si, contestamos, queremos coñecer a avoa. Unha avoa que o fai todo, sen descanso, ela atende a casa e ás dúas netas xemelgas, cando remata o día, a avoa continúa traballando mentres agarda polo pai e a nai das pequenas. Cando eles chegan atópana durmida na sala, e mentres a nai lles vai dar o bico de boas noites ás rapazas, o pai leva á avoa no colo ata a cama, porque ela encolle cos anos e está tan cansa... Esa avoa que vai nos brazos do fillo, como unha nena, inspíranos moita tenrura porque ela tampouco esperta ata o día seguinte cando todo comeza de novo.

Esta parella de Penalta e Millán xa nos ten ofrecido obras de moito interese como Acouga, Babau ou Monstro de ollos vermellos. Esta vez, as ilustracións son moi coloristas pero non resultan tan logradas coma nos casos anteriores, esa avoa tropeza un pouco coa nosa visión... e fainos preguntar, que pasa coas avoas? por que a ilustración queda un tanto sorprendida ante elas e a súa representación non nos resulta tan amable como o foi no pasado?