Ana e a lúa lueira de Toño Núñez con ilustracións de Noemí López e música de Fernando Gómez Jácome.
Así se presenta: "Na beira do mar. No canto da praia. Nunha casiña branca. Unha nena vivía. A nena tiña medo. Porque un ogro. Comela quería. Mais… a nena tiña una amiga. Que no alto vivía. Era a lúa lueira. Que de nai ela facía. Porque a nena mariñeira. A pobre, nai ela non tiña."
Unha historia triste e lírica, un poema que se fai libro cun par de cuartetas en cada plana. Enmarcadas polas magníficas imaxes de Noemí, co seu estilo propio, cheo de curvas coma os nosos castros, cunhas cores que se dilúen como ela sabe, cunhas casas que semellan de chocolate a piques de caer, con lúas que sorrín e o afecto que tenta suplir o que falta. Esas árbores redondas, eses pelos cara adiante, a gran diferenza entre os adultos e os pequenos case xigantes e ananos. As sombras malignas que espreitan detrás da noite, que converten o día en escuridade...
A historia condúcenos a outra sobre abusos, Monstro de ollos vermellos, porque de novo hai un adulto que espreita a nena orfa de nai mentres o pai vai ao mar. Vai ser a lúa, vixiante, quen salve a nena cegando coa súa luz ao ogro. Chamémoslle anxo da garda, adulto titor ou tribo coidadora, o bo é que alguén coide das crianzas e as libre de todo mal, evite esas malas experiencias que van provocar medos a eses seres que son confiados por natureza. En cada plana, á esquerda, nunha estrofa o percorrido da historia, á dereita, en maiúsculas outra estrofa co poema que se canta e di:
Lúa de azucre, / lúa de sal, / lúa de río, lúa de mar. / Nena cativa / que anda a soñar / coa cara en flor / da súa mamá. (...) Esta é a parte que se converte en canción tal como aparece no pentagrama co que finaliza o libro.
Unha obra a ter en conta, por múltiples razóns.
Ningún comentario:
Publicar un comentario