O tema das emocións, nos libros infantís, preocúpame. Faino porque parto de que a maioría deles tratan diso, das emocións que se senten, case sempre, en primeira persoa por parte da rapazada. Por iso desconfío, e moito dos libros, feitos a propósito, con este obxectivo. Pasa en moitos casos, con variadas temáticas, pero neste é demasiado evidente e teñen un "olor" especial.
Esta pequena reflexión (que non quere afondar en cuestións que poderían cavar en máis inimigos que os que unha ten pola idade e o sentido común) vén a conto polo libro Luuume! de Andrea Freire e Laura Miranda, publicado por Antela editorial, pero que non separaría doutros famosísimo como aquel das cores que foi éxito total. Un misto, fillo dunha pinza e un tapón, ponse furioso cando algo vai contra os seus desexos inmediatos: erguerse para ir á escola, facer o traballo tal como fan os demais, deitarse á hora que corresponde... Daquela berra: "Non quero!, Non quero e non quero!". Co non na boca e a cólera prendéndoo, só se apaga cando lle sopran con todas as forzas. Todos se fartan e pouco a pouco o misto vaise apagando, facéndose máis pequeno e sentíndose máis só. Todos lle explican que a rabia debe controlarse para que o lume non se apodere del, pensa en como o axudan os demais apagándoo e comeza a soprar el cando sente que chega a calor vaise esvaecendo, relaxándoselle o corpo. Daquela, todos lle queren máis, porque el mesmo se apaga.
Ningún comentario:
Publicar un comentario