En vida, Uxío Novoneyra publicou tres libros infantís (O cubil de Xabarín, Gorgorín e Cabezón, Ilda, o lobo, o corzo e o xabarín) grazas a Xulio Cobas que por entón andaba por Edelvives e se dou conta da riqueza do poeta do Courel, tamén para a rapazada.
Agora, moito tempo despois, descubrimos catros xoias que publica a Fundación con ilustracións de Miguel Robledo e aos que podmeos acceder tamén na voz de Elba Rey, Manuel Jabois e Nieves Neira. Unha pequena presentación fala de Roxín Roxal e os seus contos, de cando andou polo mundo da terra e o ceo recollendo aventuras e alimentando memoria. Un voabulario para axudar a entender o léxico do autor, o xogo coa súa caligrafía
Contos de Roxín Roxal é un pack de sete contos de Uxío Novoneyra ilustrados por Miguel Robledo. Os xa coñecidos: O cubil do Xabarín, Gorgorín e Cabezón, Ilda, o lobo, o corzo e o xabarín e os novos: A cabana de Sancor, Lucín e as paxarelas, Colorín e Mirabrouco e Vagaface, Brumalión e o can de pedra. E tamén: "Audiolibros lidos por escritores de referencia que acompañan a primeira edición completa da colección de contos inéditos de Uxío Novoneyra Contos de Roxín Roxal, composta por “Vagaface”, “Colorín e Mirabrouco”, “A cabana de Sancor” e “Lucín e as paxarelas”.
A cabana de Sancor cóntanos como conseguirán ter unha nova casa (o neno e seu pai) gardando a antiga para non perder aos animais que por alí andan e que o pequeno ten por amigos. Trátase das toupas, os grilos e os gorrións. Trátase de conseguir algo máis de terra para ampliar a cabana e de ver como os animais os axudan.
Lucín e as paxarelas. Neste caso, preséntase todo texto en maiúsculas para contar a historia do pequeno que se vai detrás das bolboretas, menos mal ao caer a noite o atopan seus pais ao pé dun cruceiro onde as paxarelas se pousaron para durmir nas mans de pedra do cristo.
Vagaface, Brumalión e o can de pedra. Brumalión busca á moza Vagaface, tenta esculpila en neve; Can de pedra, o penedo... Esa busca. "Brumalión sentiu como se houbera perdido todo canto tiña, e como un berro lonxe. E outra vez esa coñecida e aceptada tristura de todas as perdas -o eterno elexíaco- mesturada co seu ensoño e misterio, duda e busco, que lle graban a mirada i as poucas verbas." O poder das palabras propias, daquelas gardadas ao longo dos séculos,
Colorín e Mirabrouco. O positivo e o negativo, a luz e a sombra, a primavera e o inverno. Dous mundos contrapostos: o neno Colorín cos primachorros chamando a primavera, Mirabrouco cos alacráns buscando o negror, o ben e o mal...
Que nunca se esqueza o galego do Courel, dixo o poeta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario