Axúdasme a debuxar un pato? de José Carlos Andrés con ilustracións de Pupé e publicado por Triqueta.
Da presentación editorial: "Non hai nada tan bonito como debuxar, pero, é fácil debuxar un pato? Matías é un neno un pouco ansioso, para todo necesita axuda. Matías ten que debuxar un pato para o seu cole, parece unha tarefa sinxela, verdade? Pois aparentemente a pesar de poder debuxar camións de bombeiros por el mesmo, non sabe debuxar un simple pato así que constantemente necesita a axuda da súa nai. Un libro con HUMOR en letras maiúsculas no que moitísimos nenos e nenas veranse reflectidos… e tamén as mamás e papás. Novo libro de Jose Carlos Andrés, experto narrador oral moi recoñecido polo humor aplicado nas súas historias.Unha historia realista e satírica para non parar de rir."
Si, certamente chama a berros á nai para que lle axude, ela vén unha e outra vez para darlle pé a que el continúe, primeiro un círculo, despois dúas raias (patas), logo tres liñas ao final das patas para que poda andar; Matías debúxalle dúas liñas e un círculo (pescozo e cabeza) e chámaa de novo. Ela debúxalle na cabeza dous círculos con puntos para que vexa, chama de novo pois fáltalle a cola, píntalla, logo fáltanlle as ás... e logo chámaa para preguntarlle se lle gusta o pato que está a facer e di que lle falta algo, píntalle o pico, cando de novo a chama dille: "Mamááá! Debuxei un pato... Pódesme facer un pouco de caso?." Ela contesta: "Si, meu ben, si. Perdoa, é que estou un pouco... cansa." E remata dicindo que a ver se mamá lle axuda a non ter que facer el só o ornitorrinco como fai sempre. As onomatopeas abundan: uf, fu, fun, refunf, frutuf, requetefruf, finfú... Pero, sobre todo, o que nos leva á risa e o interrogante é a maneira de ver a situación o neno, quixeramos que un pequeno nos dea a súa opinión, que opine sobre se a nai lle axuda ou non, se é cansón ou non o neno demandando continuamente, se considera que o rapaz traballou tanto coma a nai, de quen é realmente o debuxo...
Cata, a nena que quería ser avó de Signe Viska con ilustracións de Elina Braslina, traducido por María Reimóndez e publicado por La Maleta ediciones.
Da presentación editorial: "As relacións sociais, afectivas e familiares marcan esta fermosa historia na que unha nena ve reflectidas as súas pretensións de ser avó. Alguén con quen se sente identificada que quere ter como modelo."
Iso contesta Catuxa cando lle preguntan que quere ser de maior. Porque se fose un avó podería ser mellor amiga e facer cousas de avós. Gústanlle estas cousas porque eles só fan o que lles peta, teñen nubes brancas na cabeza... iso deseguidiña se amaña poñendo la branca no gorro e tomando vitamina B12. Unha marabillosas ilustracións con ceras colocan o libro no grupo de calidade que merece.
Unhas ilustracións marabillosas, a base de ceras, nas que resulta do máis tenro a diferenza hiperbólica de tamaño entre a neta e o avó.
Ningún comentario:
Publicar un comentario