Un álbum ilustrado para tratar a morte: Peque máis eu

Podemos falar da morte dende moitos puntos de vista, vimos algún libros que a tratan como a serie dos Minimortos, os libros de Escarlatina e Esmeraldina de Ledicia Costas, os de Mortiña e varios máis. Pero ás veces necesitamos libros que non pasen por riba dela, senón que se paren a analizar o que pasou, o que sentimos, como podemos superalo… e diso trata este álbum ilustrado. Quen dixo que os formatos, que poden semellar máis infantís, non sexan profundos e vaian ata a raíz das cousas? Pouco texto, pero mi ben escollido, debuxos enormes e expresivos. Con texto de Alicia Acosta e Ilustracións de Mercè Galí publicado polo selo editorial nubeocho.

Peque máis eu. (Peque é un can enorme, eu, unha nena pequeniña). Leamos… 

Peque era moi velliño, eu sabíao. Era moi velliño e estaba moi canso.

Un día Peque mirou para nós, moveu o rabo, pechou os ollos e morreu. Na casa puxémonos todos moi tristes…

A min comezaron a acontecerme cousas estrañas. Un nubeiro negro apegouse á miña cabeza, tanto, tanto, que case non podía erguela e tiña que camiñar mirando para o chan.  Uf! Era moi incómodo.

(un garabato negro como unha gran mochila coa que cargar)

Ademais, creo que me entrou xabón nos ollos e non podía parar de chorar. Que angustia!

(toda a casa inundada)

Pero o peor foi que un polvo se amarrou ao meu corazón. Apertábame tanto que me doía o peito. Fóra, malo!

Cando llo contei a papá, díxome que era normal que botase en falta a Peque e que camiñase coa cabeza gacha… Pensei que tiña razón, pero o do nubeiro negro non era normal. A min nunca me perseguirá ningún… Ai, vaite! Que pesado!

Mamá explicoume que ao perder a Peque era normal que tivese ganas de chorar. Eu pensei que non era normal que o xabón nos ollos durase tanto… E mira que mos enxaguei moitas veces con auga! Paraaa!

A miña avoa díxome que cando morre alguén a quen queremos moito, o corazón ás veces doe. Eu entendín o da dor de corazón, pero, é normal que te agarre un polvo? Ufff… Apertaba moito!

(unha tirita no peito)

Eu lembrei a sorte que tiña de ter coñecido a Peque: encantábame ter o mellor can almofada do planeta. Era tan lene e tan brandiño… Aínda que ás veces nos rifaban por durmirmos xuntos no chan. Vaia, e na cama tamén!

(sigue lembrando o can lavadora, o can paiaso…) Unha desas noites soñou con el e cúraa: quítalle o nubeiro meneando o rabo, lámbelle o xabón e ladrando asusta ao polvo. Agora xa sabe que Peque sempre estará con ela e lle axudará nos momentos tristes.