A ladroa da biblioteca de Meirás de Eva Mejuto resultou finalista do Premio Jules Verne e agora ve a luz na colección Fóra de Xogo de Xerais.
Un argumento anclado na historia do franquismo, na residencia de verán que certos prefostes agasallaron ao caudillo a conta do pobo. Un pazo que foi de Emilia Pardo Bazán (pasar da nobleza ao militarismo, da cultura á soberbia), unha das mellores bibliotecas da época situada na torre da Quimera, unha nena na fronteira da idade roubando libros nun dos lugares máis perigosos do mundo para universos aos que fuxir e para vingar o roubo da casa e as terras da súa familia. Polo medio os ovos de Meirás, as señoritas da Coruña buscando un lugar de privilexio ao lado de donacarme, un rapaz que descobre a súa homosexualidade e quere vivir libre, a amizade como táboa de salvación, a guerrilla cunha tía fuxida no monte loitando por un futuro digno para as próximas xeracións, unha filla de solteira, unha familia marcada polo seu republicanismo, as Misións Pedagóxicas, a biblioteca da Escola Labrega, a Sección Feminina, o mundo do revés co onte adiantado ao hoxe, co tempo parado nos reloxios e marcha atrás, os atentados contra o ditador que nunca chegaron a lograrse ata morrer de morte natural na súa cama, a arte (música e literatura) salvando aos espíritos presos... A memoria histórica, o amor polos libros, a reivindicación feminista, a homosexualidade, a parte histórica de como lle entregan o pazo, das visitas dos Franco, das idas a Santiago, a referencia ao libro de Suso de Toro e Baltar nese atentado e cámara de fotos, esa donacarme collares á que temían tando coma ao ditador, de como conseguiron Meirás, de como lles facían dar donativos aos que nada tiñan...
Ningún comentario:
Publicar un comentario