Unha pequena historia

Don Carlos e o misterio dos lucecús de Patricia Torrado Queiruga con ilustracións de Xan López Domínguez publicado na colección Meiga Moira de Baía.

Un profesor, Carlos. Un grupiño de alumnos preocupados polo que se anda a dicir a respecto de que o profesor anda despistado. Un misterio: parte das as árbores queimadas -xustamente as autóctonas- apareceron vestidas cunhas especie de chaqueta de cores feita de lan a punto de niño de abella.

A historia vai indo, aínda que semella que a autora ten moito interese en que se vexa a diversidade, en que se noten os valores que se pretenden transmitir en base a ruptura de roles tradicionais, o que está moi ben pero ten certo problema cando se ve forzado e na busca dun público determinado. Para mostra un botón: "Román ía pola súa nai á obra, que é a que máis manda e a que vai de última para a casa; Afonso uedaba tendendo a roupa co seu pai, Maca xogando aos camións coa súa irmá máis nova e a min tocoume levar a Sofi á casa, porque vive moi preto do apartamento da miña avoa, ese no que vive coa súa parella, a afamada concertista de violín polaca, Brezezinski". Hai apuntes moi acertados como cando a rapaza que vai en cadeira de rodas conta o problema derivado do lixo polo chan (excrementos de cans, chicles...) e o que iso implica sumado ás barreiras arquitectónicas. Fálase con naturalidade das mariñeiras, unha das rapazas é a que salva o barco no medio da néboa (coma as heroínas de Sálvora), o profesor fala en feminino, os homes levan falda, un dos rapaces é transexual, o barco está gobernado por unha patroa pero tamén se apuntan probelams medioambientais como cando se cita o castro que está cheo de lixo a pesar de ser un ben de interese cultural, os microplásticos ata na chuvia... Hai relatos que escapan da mensaxe e fermosean a narración como ese momento no que os poldros se converten en unicornios, as conversas coas avoas, esa bruxa que vive cun troll e un dragonciño...

A defensa do medio ambiente e a igualdade son ámbitos presentes.