Un novo traballo de Paco Nogueiras

Son animal é o novo traballo de Paco Nogueiras, ilustrado por Marc Taeger e publicado por Kalandraka.

Así se presenta: "Dedicado aos animais máis próximos e aos seus sons convertidos en divertidísimas cancións para cantar e bailar a calquera idade.

O bruar da vaca, o miañar do gato, o ladrar do can, o cacarexar da galiña, o zunir do mosquito... Ecos do mundo animal que inspiran os doce temas deste traballo co que viaxamos polo mundo a través de diferentes estilos musicais: dende un aire portugués aos ritmos do leste de Europa, dende unha balada acústica a un animado rock and roll, dende unha fanfarra circense até unha melodía de influencias andinas.

As coloridas ilustracións de Marc Taeger permiten imaxinar esa granxa divertida e as páxinas finais do libro achegarán a lectores e lectoras adiviñas, refráns e ditos da nosa tradición oral que falan dos protagonistas deste traballo."

A modernidade e a tradición oral, todo a un tempo, todo acompañado co sombreiro azul de Paco Nogueiras, o músico que acompaña os días das crianzas.

Un issu para coñecer mellor a obra

Libros de músicos

Fíxoo Fina Casalderrey con Mozart en O xenio da Cidade do Sal, ilustrado por Xosé Cobas e cun CD, coordinado e interpretado polo frautista Luís Soto e publicado por Xerais. 

Agora escribe Suso de Toro, tamén para Xerais co mesmo ilustrador e coa música incorporada de Fisión Atlántica Ensemble dirixida por Luís Soto cos cuartetos de F.J. Haydn e as Danzas de Reis de Guláns.   Trátase de O segredo de Joseph Haydn, tamén publicado por Xerais.

Preséntase así: "Suso de Toro relata un episodio descoñecido até o momento da biografía de Joseph Haydn: un desvío da ruta que o levaba a Londres e que lle permitiu coñecer o reino galego. Haydn descobre a nosa gastronomía, a nosa lingua, a música que se tocaba naquel momento en Compostela, e tamén deixa a súa influencia nos músicos do momento. Un acontecemento que imprimiu unha pegada sentimental na memoria do gran compositor. Todo o que relata o autor conta con documentación da época, excepto a propia visita do músico, da cal non hai constancia certa."

O autor trae ao músico alemán á xeografía galega, faino desembarcar en Carril, navegar ata Cesures e visitar Compostela onde coñecerá a Melchor Díaz o mestre de capela. Son os tempos de Haydn pero tamén dos mozos Mozart (que fai un "cameo" na obra) e Beethoven. Tempos de Napoleón e a campá Berenguela.  Dar voltas por Galicia nun tempo que non está recollido nas biografías, probar a nosa cociña, compartir a música dos grandes compositores coa popular, permitir que o este actúe coma un neno: escoitando novas músicas, deixándose engaiolar pola tonadas populares que o inspiran, pola rapazada porque está nos días da volta á infancia con toda a ilusión nos sentidos e nanorándose dunha muller... O enoresario que o acompaña na aventura e nola conta remata preguntándose "E haberá naquela aldea un mozo ou unha moza que na cara se imite a Haydn?" 

As reflexións de Herr Salomón, o músico metido a empresario que pon o acento na cuestión monetaria e o sentido común acomapañan ao vello mestre que goza dunha vida nas terras afastadas de Galicia, ás que chega por casualidade para ver o péndulo e o pórtico, coñecer o Sar e as nosas núsicas, as badaladas acompañando a chuvia... un mundo antigo que non poderá esquecer por moitos que sexan os éxitos nas cortes de Europa.

Premio Merlín de Literatura Infantil

Anxo Iglesias acadou o Premio Merlín de Literatura Infantil na penúltima convocatoria con Unha nova dimensión que aparece ilustrado por María Montes.

Da presentación editorial: "A partir do concepto xeométrico de dimensión artéllase este delicioso libro de poemas onde prima a compoñente lúdica e imaxinativa que conecta directamente co mundo da infancia. A poesía entendida como xogo. A poesía entendida como fonte de diversión. A poesía reivindicada, ademais, como unha dimensión con entidade propia. Ler «Unha nova dimensión» é asistir a un festival de creatividade. É un estímulo para a imaxinación!"

As ilustracións de María Montes e o seu deseño acompañando a edición, xogando coas cores das páxinas e das letras, cos diferentes caracteres e o seu tamaño, facendo chiscadelas marabillosas fan que o libro sexa un agasallo para os sentidos e o pensamento, un xogo no que o lectorado ten que implicarse, un obxecto de culto que non se esgota en varias lecturas. O entendemento entre autor e ilustradora conseguen unha obra moi orixinal e polisémica que nos obriga a deternos e volver atrás porque queremos entender que nada é gratuíto. Así partimos do punto para chegar á liña (recta ou curva) e descubrir a lonxitude, a liña do tempo (como exemplo?); seguimos co plano, continuamos con esa dimensión que é o tempo ata dar coa última dimensión: a poesía! Para finalizar, tócanos asinar un compromiso poético (só para persoas intrépidas).

Do romance á canción de roda, o abecegrama, o poema xeométrico, o anuncio breve, o poema eco-ilóxico ou o de primeira persoa, o poema con eco, o poema publicitario, xitanxáforas, ladaíñas, poema de monosílabos, metamorfose búmerang, décimas con gheada ou sen ela, pareados, cuarteta, trabalinguas e haikus, rap poemas, adiviñas, fonemoramas, tautograma, lipograma, pictopoema, aforismo, palíndromo, limerick... de todo hai, dos existentes e dos inventados

A poesía visual, a repetición de sons ata a saciedade, os espazos en branco para que o lector ou lectora complete, as nubes de versos para crear poemas... imposible aburrirse, temos xogo asegurado!

A referencia a Espazo Lectura, esa asociación - espazo que dá de ler -e da que forma parte dende a súa creación o autor- resulta imprescindible, porque el ademais foi coordinador do Club de Lectura Compartida Lendo Contigo e é un dos integrantes d´A Banda dos Cueiros

Maldiño, a vergonza da familia

Maldiño, a vergonza da familia de Esteban Souto está publicado por Antela editorial.

Da presentación editorial: "Os pais de Maldiño esperan que manteña unha curiosa tradición familiar, pero só conseguen que os decepcione unha e outra vez. Poderá Maldiño ser feliz  a pesar de todo?" Pois é o que hai, un país afastado, unha familia de magos malvados: Malvón (o pai), Maldicia (a nai) e o pequeno Maldiño. Malvón convertíase en dragón e arrasaba coas aldeas ou en pantasma e asustaba a xente, pero Maldiño era boíño, gustaba dos animais e das persoas... o pai pono a proba e el sae dela da única maneira que pode. Veredes que o rapaz ten cabeciña... Un bo conto e unhas ilustracións que van do colaxe a diferentes técnicas. Un álbum da colección Pitiños a ter en conta.

Outros produtos que van aparecendo: Unha cativa nova no parque de Cristina Leyva e Rocío Martínez publicado por La estrella azul traducida ao galego por Blanca Rodríguez. Un parque (sen apenas vexetación) e moita rapazada con familia movéndose por el; unha rapaza e un rapaz que non se ven e acaban véndose, seguramente quen o idea pensa en ensinar maneiras de relacionarse tendo en conta os gustos dos demais, observando...

Novela xuvenil: Setestrelo

Setestrelo de Manuel Esteban está publicada en Fóra de Xogo de Xerais.

Así se presenta: "Xano está a piques de facer doce anos e sente que non encaixa en ningures. Que o seu reloxo interior xira en sentido oposto ao do resto da xente. Que non sabe como abrir a porta que conduce ao mundo dos adultos. A súa avoa Asteria deixoulle, antes de morrer, un misterioso agasallo de aniversario que o levará ata o centro mesmo da Vía Láctea. Alí descubrirá que posúe un don. Que ser diferente o converte, precisamente, nun Abreportas. Setestrelo é un libro de transición entre o mundo irreverente da nenez e o territorio sufocado da adolescencia. Un libro sobre a procura da identidade e a dificultade que teñen os adultos para aceptar todo o que se afaste do normativo. Un libro para lembrar que, malia todo, sempre é posible escoller quen somos."

Fantasía mesturada con informática. Mundos que nun momento determinado entran en contacto. Tres rapaces diferentes, tres seres acosados na escola, tres persoas dispostas a dar a batalla por salvar mundos. A casa da avoa. A nai e a irmá, unha adolescente gótica que só a ven para berrarlle; un pai desaparecido (xa empezan a verse demasiados, como se a república bananera o fose cada vez máis). A relación interxeracional de avós e netos achegando aquilo que se precisa. Un mundo de estraños seres ou estrelas (ou o que sexa) que pode lembrar algo as películas galácticas con esas tabernas nas que o difícil é atopar a alguén semellante a ti, pero aquí esaxerado a grao sumo. 

Unha lección: só nos poderán salvar os inocentes, os demais están noutra cousa... 

A tradución dun libro de non ficción publicada por Baía edicións

Unha nova tradución dun libro de non ficción publicado por Baía edicións. Trátase de A linguaxe das plantas. Os seres máis fascinantes do planeta de Darya Beklemesheva e Helena Harastová e traducido por María Reimóndez.

Preséntase así: "Que pasaría se as plantas tivesen súper poderes dos que nada sabemos? Podería ser que as plantas sexan as donas do mundo? Cando miras para as plantas e as árbores seguramente dirás: moi bonitas, pero un pouquiño aburridas. As plantas nin andan nin falan e aínda por riba non fan nada cando as arrincamos, cortamos e cando lles prendemos lume. Pero sabemos o que facemos? Hai moitos científicos recentes que poñen patas arriba a nosa percepción tradicional das plantas e das árbores. Agora non só sabemos que se interesan polo mundo que as rodea, senón que reaccionan ante el. Ademais, comunícanse de xeitos que quen nos dera aos humanos!"

Un traballo moi interesante no que se recollen os resultados de investigacións que nos fan reflexionar sobre o mundo vexetal: os seus recursos, intelixencia natural, maneira de adaptarse ao medio ou de defenderse dos perigos, a memoria que pode gardar no tempo ou como utilizan o que nós entendemos por sentidos... Imaxe e textos magnificamente combinados para achegar toda a información posible, de forma amena e razoada. Un glosario final axuda á compresión e as traducións deste tipo de libros da man de Reimóndez enriquecen o produto e o saber.

Libro de autora

Pomodoro de Titimoki (texto e imaxe) publicado en Pequeno Merlín de Xerais, Así o contan."O oso Pomodoro vive tranquilo nunha pequena casa de cor vainilla rodeada de ducias de maceiras que coida con esmero cada día. Polas mañás, colle a súa cesta chea de mazás e fai repartimento entre a veciñanza. Non necesita nada máis para ser feliz. Un día descobre que unha comunidade de vermes se instalou a vivir nas súas mazás, e xa ninguén desexa comelas. Pomodoro vai ter que buscar unha solución se quere recuperar a súa feliz tranquilidade."

A min gústame o comezo" O avó de Pomodoro era vendedor de limóns (...) Sentía tanto amor polos limóns que cando naceu o seu fillo lle chamou Limoncello. O oso Limoncello, non obstante, adoraba os tomates e dedicou a súa vida á venda de tomates para salsas e ensaladas. (...) Gustábanlle tanto os tomates que cando naceu o seu fillo estivo a piques de chamarlle Tomatiño, pero ao final chamoulle Pomodoro. E a Pomodoro, o que máis lle gustan son as mazás"  

Pomodoro terá que ir máis alá do mar, seguindo as indicacións dos vermes, para ver que facer, como resolver o seu problema e o dos vermes... Hai algo que me dá para pensar: os vermes maniféstanse, pero non contra os seus inimigos primeiros, os que acabaron coas súas casas e alimento, senón contra Pomodoro. "Populismo" ou ignorancia?, andar lonxe das reclamacións e que todo nos soe sen máis?