Teatro da man de Paula Carballeira

Wombo Combo de Paula Carballeira aparece ilustrado por Paula Cheshire (moi acorde coa temática) e publicado na colección Merlín de Xerais.

Sinopse:"Sara odia a súa vida, ou polo menos a súa vida real: non ten case amigas e moito menos amigos; búrlanse do seu aspecto; non é brillante nos estudos, nin sequera mediocre... Sara ten a sensación de que podería desaparecer e ninguén se decataría. Pero Sara ten outra vida, unha vida virtual onde xoga en liña con ducias de persoas e é imbatible nas loitas facendo «Wombo Combo». Sara pasa cada vez máis tempo diante da pantalla: deixa de falar, de comer, de durmir... Ata que entra nun videoxogo novo onde debe ir superando retos, se non quere sufrir as consecuencias. Un texto teatral audaz que reflexiona sobre a vida virtual e a soidade na adolescencia." Para maiores de 11 anos.

Xogar, como facer solitarios, é aditivo e solitario. Ou podes xogar con alguén máis, contra el ou con el para vencer a outro. Dentro do xogo non pasa o tempo pero fóra o tempo pasa, a xente medra. Todos os xogos rematan, pero os xogadores quedan  nos seus cuartos, agardando a que saia outro. Que pasa cando se acaba o xogo? Que relación ten a vida real coa virtual? Para que un avatar? Os estímulos do dixital, as chamadas ao xogo, a dispersión ou concentración da atención, o xogo e a vida, ludopatías e zombis, o inglés invadindo o léxico, o xogo como evasión, a pantalla como prisión voluntaria, como conseguir vidas extra, a mestizaxe de linguas, premios e castigos, bolas de lume e lobishomes, trolls e videoxogos, heroes nas pantallas e acosados na escola, tetris e wombo Combo, gameiros, seguidoras nas redes, lixo espacial...

"- Non saes porque tes medo? - Non saio porque, cando xogo no ordenador teño o control, podo con calquera" 

"- Nos videoxogos podo ter milleiros, millóns de amizades, e ademais ser outra. - Tamén podes ser ti, doutra maneira. - Non me gusta ser eu."

"- Xogas para ser alguén, Sara, alguén que non pdoerías ser na vida real? - Na vida real podo ser eu. Na vida real o tempo é meu."

Por que se sorprenden cando descobren que detrás dos avatares hai rapazas?

Seguimos con Merlín cómics e as novas entregas de Formig4s

Seguimos con Merlín cómics e as novas entregas de Formig4s.

A entrega número 7 de Formig4s leva o título de Misión Entroido. Da man de Pere Tobaruela e Andrés Meixide, unha publicación chea de vitalidade e dinamismo na que se xoga co deseño e as tipografías para facer máis ameno e divertido o libro. 

Así se presenta: "FORMOS4, FORX4N, FORNEL4 e FORM4IL son os catro integrantes das FORMIG4S, unha brigada especial que vai ata calquera recuncho do mundo para esclarecer os casos máis enigmáticos e complicados. En «Misión Entroido» as FORMIG4S enfróntanse ao doutor Paumao durante estas populares festas. Que tramará o malévolo científico? A brigada especial será capaz de poñer freo aos seus plans? Entroido, tempo de diversión e de aventuras da man das FORMIG4S entre máscaras e disfraces por Galicia adiante."E, con eles, aprendemos as máscaras do entroido galego.

Os vagalumes de Marí de Alba Míguez e Damián Gómez forma parte da colección Merlín cómics destinada á infancia para cubrir ese baleiro que ata hai pouco tempo se facía inmenso. Na actualidade, están aparecendo series (Marcopola, Lendas do recreo, Animalia...) e bandas deseñadas dunha soa entrega (O caderno de rama, Nerea. A invasión dos trastos...)

Sinopse: "Marí é unha nena de dez anos que vive feliz ata que o seu pai ten que embarcar por motivos de traballo. Cando o barco está a piques de regresar, o faro da vila estrágase. Marí nunca imaxinaría que o conto que lle contaba o pai sobre monstros e vagalumes poida ter algo que ver coa posibilidade de que o faro volva iluminarse antes de que o seu pai chegue a porto." 

Varias novidades: Dous libros para ver

Unha momia moi famenta de José Carlos Andrés ilustrada por Gómez, traducida por Maruxa Zaera e publicada por Nubeocho. Unha pequena momia esperta nunha pirámide; está morta de fame e berra porque leva moito tempo sen falar, tamén terá frío porque as vendas van caendo... O mellor é que cando fuxen os que a ven, queda atrás unha nena que decide axudala; fanse amigas. Alí as nais da nena botaranlles unha man antes de que a raíña Endas teña que volver á pirámide e elas regresar ao lugar de orixe, pero volverán para visitala e deixarlle comida. Ben contada, magnificamente ilustrada e introducida a diversidade familiar de maneira absolutamente natura, porque hai algo menos raro que ten unha mamá e unha mami?

O trocatintas de Gonçalo Viana traducido por Xosé Duncan e publicado por Bululú. Un libro no que se conta unha historia algo absurda ao redor dunha nube e unha árbore pero no que o importante é a imaxe, esas ilustración de dous nenos, un can, un mundo no que a árbore nube vai cambiando de cor facéndose nube, onde un público observa, incluso covnertgido en casas (unha das mellores imaxes nas que as casas teñen ollos, moitos ollos e exprsión). Todo un xogo de cores e formas fermosísimas e orixinais nos que o sol pode ser un ollo, os homes converterse en paxaros e mostrando a capacidade de creatividade para cambiar un imaxinario xogando cos estilos máis vangardistas da arte. Moitas lecturas pode achegar unha obra como esta na que o autor tamén é personaxe!

Kalandraka e as súas novidades: O elefante que perdeu o seu ollo, Sete monstros e un gato...

 

O elefante que perdeu o seu ollo de Boniface Ofogo ilustrado por Marc Taeger, traducido por Manuela Rodríguez publicado por Kalandraka. Así se presenta: "Unha viaxe ao corazón de África a través dunha fábula sobre a importancia da calma para afrontar as dificultades." Imaxinemos un elefante que pasa a vida xogando cun ollo, un día lánzao tan alto que desaparecu entre as nubes, búscao por todas partes e como non o atopa pregúntalle aos animais (sapo, crocodilo, tartaruga, chimpancé, xirafa, elefante...) ata que aparece unha nena á que lle gusta velo xogar e o tranquiliza, daquela, a auga do río que da tranquila e transparente... e xa imaxinas o que pasou. E da historia sacan unha moralexa: ante os problemas o mellor é non perder os nervios, así verase máis doadamente a solución.

Sete monstros e un gato de Rafa Ordóñez e Christian Inaraja, traducido por Xosé Ballesteros na colección Demademora de Kalandraka. Así se presenta:"Os protagonistas deste conto van marchando aos poucos: rimas divertidas que nunca acaban, nada de medo, risa asegurada!" Sete monstros pasean cun gato, cada un deles quere darnos un susto pero acaban eles asustados, un a un, e cada vez quedan menos: á pantasma o vento ráchalle a sábana, o vampiro é atacado polosol, o zombi cae e descontrola o corpo, a bruxa atemorízase cando ve o seu propio reflexo, a momia perde as vendas, o lobishome non atura o ruído e a Franki espántase ante un verme; queda só o gato que decide volver á casa e ler un bonito conto de pareados que non é outro que o que temos nós nas mans. Magníficas ilustracións, sinxelas, sobre fondo branco, que lle entregan todo o protagonismo á historia.

 

Kalandraka e as súas novidades: A volta ao mundo

Kalandraka, entre as súas novidades, presenta: A volta ao mundo de Javier Villafañe con ilustracións de Juan Ramón Alonso e tradución de Iago Nicolás aparece na colección MareMar de Kalandraka. 

Da presentación editorial:"Iago sae da casa no seu triciclo, disposto a dar a volta ao mundo. Unha aventura de estrutura acumulativa que pon en valor o poder da imaxinación." Porque, ás veces, o mundo é a túa mazá ou a túa aldea, e o bo é que diferentes seres se animen a acompañarte e dar a volta a ese mundo, contigo. Os amigos vanse xuntando, pouco a pouco, e despois da festa marchan todos de repente, para volver ao seu lugar, ao seu fogar. Niso consiste a vida, en facer un camiño, dar unha volta e ir en boa compañía.

Soñar con dinosaurios de Allan Ahlberg e André Amstutz traducido por Óscar e Sandra Senra Gómez e publicado por Kalandraka na colección Tras os montes. Así aparece na presentación editorial: "Unha nova aventura dos esqueletos máis divertidos, na que terán que enfrontarse en soños a uns peculiares dinosauros." Esqueletes e dinosaurios pode ser unha boa combinación (e xa non digamos se andamos polo samaín). Á rapazada non lle meten medo nin uns nin os outros senón máis ben o contrario, adóranos!

Os esqueletos están deitados e soñan con dinosaurios (que tamén se mostran en forma de esqueletos), o medo é libre, sempre medo aos máis grandes, sempre asombro ao que non entendemos ou non cubre as nosas expectativas... Unha historia surreal na que nun momento determinado os dinosaurios chocan entre si e convértense nun gran monte de ósos

Os libros das Letras para a infancia (II) Alma de violino.

Tres libros levan aparecido antes deste fin de ano.

De Xerais, ademais do libro de María Canosa: Luísa Villalta, melodía de palabras na colección Merlín, dirixido a rapazada de máis de once anos, está na rúa Luísa Villalta. Alma de violino de Beatriz Maceda e Eli Ríos con ilustración de Laura Suárez. Un libro de gran formato con moita ilustración e o equivalente a máis ou menos unha páxina de texto por plana. Unhas imaxes magníficas que ademais lembran o retrato de Luísa Villalta. 

A alma do violín é unha pequena peza que se coloca no interior e por debaixo da ponte que soporta a presión das cordas tensadas. Violín ou violino como ela o denominaba, é o instrumento que tocou ao longo da vida e co que participou na Xove Orquestra de Galicia ou no grupo Escaino. Alma de violino era a alma que tiña Luísa na que a poesía e a música ían da man. 

É con palabras, ao redor delas como se conta a historia de Luísa, das palabras favoritas das autoras: Infancia, Violino, Lingua, Galiza, Silencio, Compromiso, Escrita, Cidade, Muller e Alma. Recóllese un poema "Materia de Alexandre Bóveda" e unha serie de citas da autora das Letras. Nada lle foi alleo a Villalta en canto a asumir compromisos co país, coa lingua, co feminismo, coa cultura, coa paz, coa memoria histórica, coa ecoloxía... a participación nos diferentes medios de comunicación e nos diferentes foros  de opinión e organizacións (Mesa pola Normalización Lingüística, AELG, Galeusca...). Un compromiso tamén coa escrita en todos os seus xéneros e coa música. 

Outro libro, para coñecer a esta muller polifacética que ademais de música foi escritora de narrativa, teatro, poesia, ensaio, artigos xornalísticos e tradutora. Como puido darlle o tempo para tanto? E aínda hai obra por coñecer, aínda quedan escritos sen publicar... Agardámolos!

Os libros das Letras para a infancia (III) Tinta do mar

Tinta do mar. Pequena biografía de Luísa Villalta escrito por Polo Correo do Vento e ilustrado por Tania Solla aparece publicado na colección Mulleres galegas da editorial Lela. 

O violín e a cidade d´A Coruña enmarcan as gardas. Preséntase así:"Luísa Villalta (A Coruña, 1957-2004), foi unha escritora, docente e violinista galega, homenaxeada no ano 2024 co Día das Letras Galegas. Unha intelectual poliédrica que traballou en distintos campos, e en todos ben: poesía, teatro, narrativa, ensaio, música e colaboradora habitual en xornais e revistas. Foi unha muller feminista, ecoloxista e amante da nosa lingua, comprometida cos movementos sociais e culturais como A Festa da Palabra Silenciada e Burla Negra, e formou parte da Mesa Pola Normalización Lingüistica e da Asociación de Escritores/as en Lingua Galega."

Os seus versos:

"E o mar interminabel danza, borra / o nome escrito sen que o ritmo morra" 

"Nacín enfronte de min mesma  /  cando a Pescadería era un leito de sereas"

Andei por Santiago / pisando estrelas  / na noite."

Para máis información... xa sabedes nas bibliotecas e tamén, sempre, na páxina do Seminario Galán